W latach 50. XIX wieku doktor Edward Landowski postanowił opuścić Polskę, by przenieść się do Francji. Spośród sześciorga jego dzieci Paul – przyszły rzeźbiarz – był najmłodszy. W 1882 roku rodzice Paula zmarli, więc wychowaniem ich dzieci musiał zająć się wuj, Paweł Landowski, mieszkający w niewielkim domu w Paryżu brat Edwarda.

Po śmierci wuja najstarsze z dzieci, studiujący medycynę Ladislas zajął się opieką nad rodzeństwem.

W wieku pięciu lat Paul zmagał się z krótkotrwałą utratą wzroku. Choroba wyszła mu jednak na dobre, ponieważ odkrył w sobie pasję do tworzenia przeróżnych kształtów z chleba. W efekcie kończąc szkołę, Paul interesował się rzeźbiarstwem i literaturą.

Jego pierwsze „dzieło” powstało w piecu w miejscowości Chézy-sur-Marne, gdzie Landowski pracował podczas przerwy wakacyjnej. Wówczas stworzył również wiele dramatów, tomików poezji i notatek na temat wielkich dzieł literatury, które zdołał przeczytać.

W 1893 Paul rozpoczął naukę w prywatnej szkole malarskiej Académie Julian, dzieląc swój czas pomiędzy naukę w ASP a studia medyczne. Młody Landowski zgłębiał wiedzę z zakresu anatomii ciała ludzkiego, nie zaniedbując przy tym kształcenia akademickiego. W ciągu kilku kolejnych lat zyskał renomę i zapisał na swym koncie wiele prestiżowych wyróżnień. Pierwszym większym sukcesem Paula była nagroda Prix de Rome, zdobyta za posąg „Dawida Walczącego” w roku 1900.

Sporo czasu Landowski spędził również we Włoszech, gdzie przez cztery lata studiował. Trafił do Villi Medici, gdzie do dziś mieszkają stypendyści Akademii Francuskiej. W 1906 roku powrócił do Francji i zamieszkał w Boulogne-sur-Seine w domu z warsztatem.

W 1907 roku Paul poślubił Geneviève Nénot, ich dziećmi byli Nadine Landowski, malarka, oraz Jean Max Landowski. I córka, i syn Landowskich zmarli w 1943. W 1913, rok po śmierci Geneviève, Paul poślubił Amélie Cruppi, ich dziećmi byli kompozytor Marcel Landowski oraz pianistka i malarka Françoise Landowski-Caillet.

Paul Landowski walczył na froncie podczas pierwszej wojny światowej, która była dla niego wstrząsającym doświadczeniem. Wkrótce został odznaczony francuskim Krzyżem Wojennym za udział w bitwie pod Sommą. Landowski jest autorem m.in. stojącego na Pont de la Tournelle pomnika patronki Paryża – św. Genowefy (1928), a także „Widm”, pomnika francuskich ofiar drugiej bitwy nad Marną wykonanego w latach 1927-1935.

W 1929 roku Landowski został mianowany dyrektorem Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. To właśnie wtedy przeprowadził się do Boulogne-Billancourt. Wielu architektów i artystów uważało go za nadzwyczaj solidnego rzeźbiarza.

35 paryskich pomników to wytwory rąk Landowskiego, podobnie jak 12 rzeźb zlokalizowanych poza stolicą Francji.

Znajdujący się w Rio de Janeiro posąg Chrystusa Odkupiciela to najsłynniejsza rzeźba autorstwa Landowskiego, który zmarł w 1961 roku w Boulogne-Billancourt.